Në ditën e parë të vitit shkollor, mësuesja hyri në klasë me një buzëqeshje të përzemërt dhe një premtim:
- Premtoj t'ju trajtoj të gjithëve me dashuri dhe respekt. Për mua, secili prej jush është i veçantë.
Fjalët ishin të sinqerta. Ajo e donte profesionin e saj dhe besonte se çdo fëmijë mbartte një dritë brenda vetes. Por shumë shpejt, kjo bindje u vu në provë.
Në bankën e fundit rrinte Benjamini, një djalë i heshtur, me rroba të pista, kokën ulur dhe shpesh i hutuar. Sytë e tij, edhe pse të bukur, ishin të shuar. Nuk tregonte interes për mësimin, nuk ndërvepronte me të tjerët dhe shpesh sillte telashe.
Mësuesja provoi gjithçka: përfshirje në aktivitete, fjalë motivuese, ndihmë të veçantë - por asgjë nuk ndryshonte. E lodhur dhe e zhgënjyer një ditë trokiti në derën e drejtoreshës.
- Nuk di më çfarë të bëj! Ky fëmijë nuk ka dëshirë të mësojë. Unë jam mësuese, jo dado për fëmijë të llastuar!
Drejtoresha nuk tha asgjë. Vetëm hapi një sirtar, nxori një zarf të bardhë dhe ia zgjati.
- Lexoje këtë, - tha shkurt. Ishte dosja personale e Benjaminit.
Mësuesja e hapi pa entuziazëm. Por pas çdo rreshti, sytë e saj nisën të lotojnë.
Klasa e parë: "Benjamini është një fëmijë i zgjuar dhe shumë i dashur me shokët."
Klasa e dytë: "Nxënës i shkëlqyer, por duket gjithnjë e më i trishtuar. Nëna e tij është e sëmurë rëndë."
Klasa e tretë: "Vdekja e nënës ka qenë një tronditje e thellë. Ai është i mbyllur në vetvete. Babai i tij është i painteresuar dhe, sipas disa dyshimeve, edhe abuziv."
Klasa e katërt: "I tërhequr, pa shokë. Duket sikur kërkon të zhduket nga bota."
Papritmas, mësuesja kuptoi se nuk kishte të bëj me një nxënës problematik, por një fëmijë të thyer nga jeta - një shpirt që kishte nevojë për dhembshuri, jo për dënim.
Ditët kaluan. Erdhi festa e Ditës së Mësuesit. Klasa gumëzhinte nga ngazëllimi dhe dhuratat shumëngjyrëshe mbushën tavolinën e mësueses. Në mesin e tyre, Benjamini vendosi me ndrojtje një qese letre të rrudhur.
Disa nxënës qeshën. Por mësuesja e hapi me kujdes dhe nga brenda nxori një byzylyk të vjetër, me disa gurë që mungonin, dhe një shishe të vogël parfumi, thuajse bosh.
E qeshura u bë më e zhurmshme. Por ajo, pa thënë asgjë, e vuri byzylykun në kyçin e dorës dhe spërkati qafën me parfum.
Ra heshtja.
Benjamini ishte i fundit që doli nga klasa. Teksa po largohej, u kthye dhe tha me një zë të butë:
- Sot... ti mban erë si mamaja ime.
Mësuesja e kuptoi: nuk kishte dështuar si mësuese, vetëm se nuk e kishte njohur ende thellësinë e nevojës së një fëmije për dashuri. Ajo qau. Por këtë herë jo nga lodhja - por nga kuptimi.
Që nga ajo ditë, çdo gjë ndryshoi. Tani ajo nuk mësonte vetëm lëndë shkollore - por ndërtimin e besimit, të shpresës dhe dashurisë në një fëmijë që kishte humbur gjithçka.
Benjamini nisi të ndryshonte. Filloi të përpiqej më shumë, të dëgjonte, të qeshte. Në fund të vitit, ai ishte bërë një ndër nxënësit më të dalluar.
Vitet kaluan.
Një ditë, mësuesja mori një letër të gjatë. Ishte nënshkruar nga Benjamini.
"Mësuese e dashur, sot u bëra mjek. Do të martohem. Dhe nuk mund të imagjinoj askënd më të rëndësishëm se ti për të qenë në vendin e nënës sime."
Në ditën e dasmës, mësuesja erdhi e veshur thjesht, por e bukur. Mbante po atë byzylyk dhe atë parfum. Kur Benjamini e pa, sytë iu mbushën me dritë. Vrapoi ta përqafonte dhe, me zë të dridhur, i tha:
- Gjithçka që jam, ta kam borxh ty.
Ajo e shtrëngoi fort dhe u përgjigj:
- Jo, Benjamin. Ti ishe ai që më mësove mësimin më të madh të jetës sime: më mësove se çfarë do të thotë vërtet të jesh mësuese.
Nuk janë gjithmonë librat që na mësojnë më shumë - janë njerëzit. E sidomos ata që, pas heshtjes apo sjelljes së vështirë, fshehin një zemër të thyer që kërkon dashuri.
Shpesh, pas sjelljes së vështirë të një fëmije, fshihet një zemër e thyer që kërkon dashuri. Të jesh mësues nuk do të thotë vetëm të japësh mësim, por të ndjesh, të shohësh dhe të ndryshosh jetë. Sepse ndonjëherë, një fjalë, një përqafim, një aromë e njohur... mjaftojnë për të rikthyer dritën atje ku ajo ishte shuar.
Dashuria dhe dhembshuria nuk janë vetëm shtojca të mësimdhënies - ato janë vetë thelbi i saj.