Ebu Mahdhureja ishe një fëmijë gazmor. Sapo të thirrej ezani, ai i mblidhte fëmijët dhe fillonte ta imitonte myezinin.

Para disa vitesh, një bujk kishte blerë një fermë në një kodër ku frynte shumë erë. Pasi u vendos aty, puna e parë që bëri ishte gjetja e një ndihmësi. Por, as në fshatrat e afërta dhe as në ata të largëta askush nuk donte të punonte në fermën e tij.

Ishin dy njerëz, fqinjë i njëri-tjetrit me dyqan. Njëri shiste mjaltë e tjetri shiste uthull.

Një herë një njeri shkoi te dijetari dhe kërkoi këshillë nga ai. Dijetari i tha: “Po të t’i bësh këto gjashtë gjëra asnjë njeri nuk mund të të bëj keq ty”.

Një fshatarë ishte drejtuar për në qytet me thasë të ngarkuar në kalë.

Një ditë nga ditët një dijetar ishte ulur me një grup njerëzish.

Një fshatar shkoi te një i ditur dhe filloi t’i ankohej: "Ju lutem më ndihmoni. Përndryshe do të çmendem. Ne jemi një familje me shumë anëtarë dhe jetojmë në një shtëpi me një dhomë. Ngaqë nxehemi, i bërtasim njëri-tjetrit."

Xhemati i një fshati e padisin hoxhën te kadiu.

E pyeti nipi gjyshin e tij:

Shejh Ali Tantavi, rrahimullah, tregon një histori interesante: