Një njeri përsëriste të njëjtën lutje para derës së Haremit Sherif: “Allahu im, ndihmoji të drejtët dhe mbroji ata që largohen nga gjynahet!”

Një sundimtar bashkë me shoqëruesit e tij, doli për shëtitje. Gjatë rrugës kaloi nga një fshat ku shikoi një plak, i cili po punonte me shumë zell kopshtin e vet.

Ishte një çift i moshuar rreth moshës 90 vjeç, por që nuk tregonin më shumë se 60 vjeç. Të gjithë ishin të interesuar për sekretin e dukjes së tyre të rinj.

Një ditë i urti Llokman Hakim bashkë me një nxënës të tij doli për gjah.

Në një vit thatësire të madhe, ku mungesa e madhe e ushqimit dhe e bereqetit i shqetësonte të gjithë njerëzit, një prej velive më të rëndësishëm të asaj kohe, Shakik Belhi pa një rob që buzëqeshte i lumtur.

Një njeri i kishte gjashtë vajza dhe gruan e kishte shtatzënë për herë të shtatë.

Njëherë jetonte një njeri tejet i devotshëm, që tërë kohën e kalonte duke u lutur, agjëruar dhe lavdëruar Allahun xh.sh. Gati tërë kohën e kalonte duke u falur. Ishte i kënaqur me gjendjen e tij shpirtërore. Asnjë mendim i keq nuk i kalonte ndërmend dhe asnjë sprovë nuk i hynte në zemrën e tij.

Jetonin njëherë burrë e grua, që ishin aq shumë të lidhur saqë nuk mundnin njëri pa tjetrin.

Në kodrat e Libanit jetonte një asket, larg njerëzve, i vetmuar. Jetën e kalonte në shpellë. Ditën agjëronte e natën falej. Për çdo ditë, me urdhrin e Allahut, para akshamit i vinte një bukë. Gjysmën e hante për iftar e gjysmën tjetër në syfyr.

Një njeri një ditë në erë të madhe gjuante harabela, dhe për shkak të erës së fortë, i hyri pluhuri në sy dhe filloi të lotonte pandërprerë.