"Muhamedi është i Dërguari i Allahut ... " (El Fet'h: 29).

Në fillim të shekullit të kaluar; filozofia materialiste dominoi pothuajse në të gjitha disiplinat shkencore. Ajo solli një kaos të vërtetë në jetën e shoqërisë dhe të individit.

Sheriati, krahas të drejtës romake dhe anglo-saksone, është e drejta më e njohur në botë.

Gjatë historisë pati shumë armiq, e megjithatë ata, ose i mbuloi pluhuri i harresës, ose vazhduan të përmenden për shembull të keq. Ndërkaq, emri i Muhamedit a.s., vazhdoi të përmendet më shumë se emri i cilësdo krijesë tjetër.

E drejtë e përkujdesjes për xhamitë e Allahut është vetëm e atij që i ka besuar Allahut dhe ditës së mbramë, e që e falë namazin, jep zeqatin, e nuk i frikësohet askujt pos Allahut. Të tillët do të jenë të udhëzuarit. (Et- Tevbe, 18)

Qytetërimi i vjetër grek marrëdhëniet mes njerëzve dhe zotave i përfytyronte si revoltë dhe sfidim. Sipas tij, zotat gjithnjë duan ta nënshtrojnë njeriun dhe, në mënyrë që ai të mos i gëzojë frytet e punës së vet, sa herë që ai arrin sukses, zotat e hedhin në fatkeqësi. Ndërkaq, njeriu, në anën tjetër, i sfidon vazhdimisht zotat dhe kur bie, ai përsëri e merr veten dhe vazhdon luftën e tij me zotat.

“Kështu, Ne ju kemi bërë një bashkësi mesatare, që të bëheni dëshmitarë përmbi njerëzit dhe që i Dërguari të jetë dëshmitar përmbi ju…” (El Bekare: 143)

“Vallë, a nuk e sheh se si Allahu e përqas fjalën e mirë me pemën e mirë, e cila rrënjën e ka të fortë në tokë, kurse degët nga qielli? Me lejen e Zotit të saj (pema) jep fruta në çdo kohë. Allahu u tregon shembuj njerëzve, që t’ua vënë veshin.” (Ibrahim: 24-25).

Dualizmi jetë-vdekje është fenomeni më thelbësor i pashpjegueshëm nga njeriu dhe qëndron mbi të gjitha çështjet e tjera enigmatike. Nëse njerëzit do ta dinin se çka në të vërtetë përtej vdekjes, bota do të ndryshonte rrënjësisht. Mirëpo, vdekja nuk është tragjedia finale e jetës. Kjo tragjedi ndodh atëherë kur njeriu përjeton së gjalli vdekjen e tij shpirtërore.

“Zoti ynë, dërgo ndër ta, nga gjiu i tyre të dërguar që t’u lexojë atyre ajetet e Tua, t’u mësojë atyre librin dhe urtësinë, e t’i pastrojë (prej ndyrësisë së idhujtarisë) ata. S’ka dyshim se Ti je ngadhënjyesi, i dijshmi.”(El Bekareh: 129

Në Kosovë hasim xhami dhe kisha të ndërtuara pranë njëra-tjetrës. E gjithë kjo dëshmon për tolerancën islame dhe për faktin se Islami është pranuar vullnetarisht.

”Thuaj: askush veç All-llahut as në qiell, as në tokë nuk e di të fshehtën.” (En Neml, 65 )

Formulimi i të Drejtave të Njeriut në Qarkun Kulturor Perëndimor

Religjioni dhe feja

Gjendja intelektuale e femrës shqiptare, nuk mund të ngrihet dhe të avancohet duke i zhveshur ato deri në rroba banje sikurse veprohet gjatë përzgjedhjeve të miseve të shumta. Matrapazë të shumtë kërkojnë që femra shqiptare muslimane të bëhet pasive dhe konsumuese e bindur, duke pranuar verbërisht dhe në mënyrë të pavetëdijshme gjithë ajo që i ofrohet nga modelistë të degjeneruar, dhe jo që t’i nënshtrohet vlerave hyjnore.

"... Disa njerëz zgjedhin (për të adhuruar) në vend të Allahut (zota) të tjerë, (duke i konsideruar) si të barabartë me Atë dhe duke i dashur siç duhet Allahu. Por ata që besojnë e duan shumë më tepër Allahun...)." (El-Bekare, 165).

“Vërtet, kjo feja juaj është një fe e vetme, ndërsa Unë jam Zoti juaj...!” (El Mu’minun: 52).

Pas ndryshimeve të mëdha ekonomike, politike dhe sociale si pasojë e rënies së sistemit monist, pas një periudhe të errët komuniste prej disa dekadash dhe sidomos me largimin e forcave pushtuese serbe dhe me Shpalljen e Pavarësisë, në Kosovë janë mundësuar kushtet për një reformë në realitetin religjioz si dhe për përfshirjen e mësimit fetar në shkollat publike.

All-llahu i Madhërishëm e veçoi njeriun nga krijesat tjera duke i dhënë mendjen dhe i dhuroi edhe shqisat për të njohur botën. Kështu, nëpërmjet mendjes njeriu merr perceptimet, kupton dhe mediton, nxjerr konkluzione.

“Islami, duhet të jetojë, jo vetëm në traditat e tij, por edhe në parimet dhe frymën e tij, kjo do të thotë: nuk duhet harruar kurrë, se të jesh besnik i vatrës së stërgjyshërve, nuk do të thotë të ruash hirin e tyre, por të bartësh flakën.” Rozhe Garodi. [1]