Ishim duke falur namazin e xhumasë. Në të djathtën time ishte një plak, ndërsa në të djathtën e tij ishte një vend bosh sa për një person.

Kur u ngritëm për të falur farzin, plaku u kthye dhe iu drejtua një djaloshi 14-15 vjeçar i cili ndodhej prapa vendit bosh:

- Hajde pranë meje bir, mbushe safin.

Djali u përgjigj i turpëruar
- Po pati mundësi desha të falem këtu, aty mund të vijë një njeri tjetër.

Plaku hodhi vështrimin nga copa e butë dhe me fije të gjata mbi të cilën ishte ulur djaloshi dhe tha:
- Je më butë aty prandaj nuk ke dëshirë të lëvizësh.
Dhe vazhdoi i inatosur:
- Djalë mamaje ç'ti bësh...

Kur mbaroi namazi i xhumasë po përshëndetesha me plakun. Edhe djaloshi që ishte prapa meje erdhi dhe i puthi dorën plakut.

Plaku ishte penduar me kohë për ato që i kishte thënë dhe duke ia ledhatuar faqet gjithë nur i tha:
- Më fal që të thash djalë mamaje pak më parë, ashtu më shpëtoi nga goja...

Djalit iu mbushën sytë me lot, uli kokën poshtë dhe ia ktheu:
- Kishit të drejtë për ato që më thatë. Copa mbi të cilën këmbëngula të fali namazin mbulonte tabutin e nënës sime atë ditë kur vdiq. Kur bie në sexhde mbi të më duket sikur më përqafon nëna...