Ky është një tregim për një njeri të verbër dhe fanarin e tij.

Ngjarjen e rrëfen imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë.

Hyri hajni në shtëpinë e Malik b. Dinarit r.a., por u dëshpërua tepër kur vërejti se nuk ka asgjë për të vjedhur.

Një pasdite teksa po luaja vetëm në oborrin e shtëpisë, fillova të mendoj rreth pyetjes që më bëri babai në mëngjes:
“O bir a nuk do të ishte më mirë nëse e lodh trurin për gjëra të hajrit?”

Njëri prej tyre beson, ndërsa tjetri jo:

E dërgova babain tim të moshuar në një restorant të bukur për të darkuar.

Pas përfundimit të betejës, ushtari i drejtohet komandantit të vet duke i thënë:

Ebu Jusufi ishte ftuar tek Harun Rreshidi në një gosti ku të pranishëm ishin figura të shquara të jetës politike dhe fetare. Në sofrën e shtruar për mysafirët pa një lloj ëmbëlsire të quajtur faludhexh(1) që shërbehej me vaj fëstëku. Për një moment buza i shkoi në gaz dhe tha: ‘All-llahu e mëshiroftë Ebu Hanifen!’

Një fshatar duke udhëtuar me devenë e tij në shkretëtirë ndeshet me një burrë me buzë të thara nga etja e që mezi ecte nga lodhja.

Mendo vëlla e motër veten duke shëtitur në qendër të qytetit dhe papritmas e sheh besimtarin apo besimtaren duke qëndruar në qendër të qytetit me mbishkrim: Shes këtë fëmijë timin për 100 won.